Дууль

Хатуужсан сэтгэлийн 

Тэнхээгээ бартал чамд

Хайртай хэвээрээ үхэхсэн... 

Нөхөр чинь болж 

Амраг чинь байж 

Бүүвэйн дуу аялахад чинь 

Бүрэлзсэн нулимстай 

Нүдээрээ чамайг ширтэхсэн... 

Итгэлийн тухай үлгэрийг 

Энхрий үрдээ ярьж өгөхсөн 

Сэтгэлийн тухай шүлэгээ 

Энгүүн чамдаа уншихсан... 

Алдаа онооны ард ч өмнө ч 

Амьдрал үхлийн хойно ч урд ч 

Амраг чамтайгаа л байхсан... 

Nowadays

Ойрын 2-3 хоног бороотой байлаа. Би үдэш бүр гэртээ унтахдаа бүхий л цонхоо нээгээд бүр нэг аянга цахилгаантай аадар бороог хүсэмжлэн хэвтэх хэдий ч цочоод сэрэх чимээ аниргүйг чагнан нам унтчих юм. Тэгээд өчигдөр гэв гэнэт шүлгийн ном уншъя гэж бодоод номын сангаа ухлаа, тэр олон номон дундаас ном олсонгүй. Эргээд бодход шүлэг бичиж догдлож суух минь үргэлж л уншихаас хамаардаг байсныг ойлголоо. Уншиж л байвал би бичиж чадна... Сэтгэлийг минь догдлуулах хүн бий болсон тухай хэзээ ч юм мартагдсан хайр дурлалын тухай мэдрэмжээ хэн нэгний шүлэгнээс мэдэрч өөрийн гараараа бичихсэн... Яруу найраг энэ үг яг л гүн хязгааргүй гуниг шиг эсвэл хэзээ ч ойлгож мэдэрч чадамгүй догдлол шиг надад санагддаг...