Намрын улирал... Оройн жихүүнд гудамжаар алхахад нэг тийм хэзээний ч гэх юм танил тодно мэдрэмж. Уйтгартай. Гэхдээ л хүн гэдэг амьтан уйтгар гунигт автах үедээ л өөрийнхөө тухай жинхэнээсээ эргэцүүлж чадах юм даа. Үдэш бүр гэртээ ганцаараа байхад - бодлогоширох магадгүй бясалгал ч хийж болох тийм чимээ аниргүй ертөнцөд би амьдарч байна...
Хайрын тухай гэнэн хийгээд гэгээн төсөөлөл минь одоо ч надад хадгалагдсаар байгаад би хэзээ ч гайхаж байгаагүй. Учир нь би яруу найраг шиг хайр дурлал байдагт итгэдэг. Байхгүй байлаа ч байлгаж болно гэж найддаг. Бүсгүй минь би чамайг санаж чамтай уулзахыг ямар их хүснэ вэ? Гэхдээ би яагаад энэ бүхний төлөө юу ч хийж чадахгүй байна вэ? Утасны цаанаас л сонсож байгаа чиний дуу хоолой...
Өөртөө зориулж нээсэн блог минь... Өөрийн минь өврийн дэвтэр. Би хэзээ нэгэн цагт жиэхэнэ уран бүтээлч болох ёстой...
